Малку чадо психологија...

     Баш денес си се запрашав зошто имам огромна желба да ја учам јапонската церемонија на чајот иако знам дека самиот процес на учење подразбира клечење еден па до неколку часа дневно (или барем неколку пати неделно) и тоа неколку години со цел да се дојде до некое солидно ниво! Во западниот дел на Европа јапонската церемонија на чајот е прилично изучувана за што сведочат доволен број на училишта (особено во Германија) кои ја нудат оваа услуга. Меѓутоа, моето прашање очигледно си го поставиле бројни псиолози кои се обиделе да дадат одговор на истото. Претпоставките се различни; постои хипотезата дека токму прецизноста и строгоста на дисциплината привлекуваат обсесивни-компулсивни личности (ќе се воздржам од коментари :) Од друга страна, голем дел од учениците на јапонската церемонија на чајот се луѓе со тенденција да бидат видно неорганизирани и хаотични, што кај некои со текот на изучувањето на чадо се менува односно тие стануваат поорганизирани. За многумина (а тука би се вклучила и себе) церемонијата претставува еден вид строго организирана уметност. Добро е да се спомне дека во периодот на најголемиот развој на чадо во Јапонија (за време на Meiji-ерата - Meiji-jidai 明治時代) односно последната третина од 19тиот и 20тиот век подготовката на чај не била прогласена, ниту официјално се сметала за уметност. Како и да е, голем е бројот на оние кои тврдат дека изучувањето на јапонската церемонија на чајот дефинитивно помага при редуцирање на стресот а дневното конзумирање на чај несомнено го подобрува здравјето.

      Чадо е поврзан со многу убави нешта - чинот на приготвување и служење на чај го облагородува оној кој го приготвува и служи. Смиреноста на целата церемонија придонесува истата да биде споредувана со медитација. Чајот традиционално се служи во друштво на пријатели во окружување кое ја симболизира хармонијата во природата а истовремено е и уметнички стилизирано. Големите учители тврдат дека целта на чајот е “да помогне при градењето на личноста и карактерот” што без сомнение е директна последица на упорноста, истрајноста и толеранцијата кои се неизбежни при сериозното осознавање на чадо. Ултимативно, целта на чадо треба да е духовното усовршување.

     Односот помеѓу ученикот и учителот во текот на изучување на чадо е навистина посебен. Qyotei го означува учителот, додека mizuya sensei е називот на сите кои се стремат кон qyotei. Односите помеѓу поискусните и помалку искусните ученици (и најголемиот учител е сепак ученик во споредба со некој друг авторитет) се прилично изразени. По само еден ден ученикот станува sempai за оние кои сеуште не се инволвирале во изучување на чадо, додека за останатите претставува kohai. Почитта кон учителот, ученикот се очекува да ја изразува преку формални поздрави. Во текот на изучувањето ученикот треба да создаде еден вид телесна меморија односно да усоврши одредени движења преку нивно повторување. Не е дозволено запишување на белешки во текот на учењето. Притоа, ученикот треба до самиот крај (додека не биде постигнато одредено задоволително ниво) да ја заржи менталната состојба на почетник без притоа да си дава на значење заради научената техника. 

    Смислата на пиењето на чајот за многумина се состои во активирање на сите сетила и негова истовремена конзумација преку повеќе сетила. Постои една мошне интересна и фасцинантна област во психологијата која е токму поврзана со естетиката на чадо и се нарекува интерсетилна свесност или синестезија. На пример, Сен Сошисту (Sen Soshistu) го опишува пиењето на чајот како активност не само на сетилото за вкус, туку и на очите, носот, ушите и рацете. Според јапонските традиции, пиењето на чајот претставува прочистување на петте сетила (вид, мирис, слух, допир и вкус) а преку нив и пречистување на шестото сетило - умот. Учителот Хамамото Сошун (Hamamoto Soshun) ќе истакне дека чајот ги синхронизира и хармонизира сите шест сетила и затоа преку ритуалот на пиење на чајот може да се постигне многу специфична ментална смиреност. Во поемата на Сен Сотан (Sen Sotan), пиењето на чајот е споредено со шумолењето на дрвјата на една ѕumi-e.

   Уште една димензија на пиењето на чајот е просторот во кој се изведува церемонијата – прилично празна и едноставна соба во која единствено се слушаат звуците на таби чорапите при газењето на татамите, звукот на водата што врие во лончето и звукот на мешањето на чајот. Ова претставува идеална техника за отстранување на стресот и поминување некое време со себе и со драги пријатели. 

Диригент

Роботчето именувано по еден од подобрите сф писатели на сите времиња стана и музички надарена личност. Додуша во очите на некои се намали почитта кон оние кои ја држат палката во свои раце. Уживајте! :)

Малку благце не е на одмет...

Во услови на зголемена потреба од неквалитетни шеќери во овој период (ова зборам за себе), решив да видам што точно се купува во Јапонија за оваа цел, како пандан на напливот на турски слатки ствари кај нас. Постов ќе ги обедини традицијата и новото време, па затоа за почеток малку за јапонските традиционални слатки ("бонбонЌи").

Традиционални јапонски слатки се wagashi-тo, направени најчсто од шеќер, овошје и пире од азуки грав (azuki beans). Термички не се обработуваат, а и не се јадат во големи количини, обично како додаток на нешто друго (со matcha ит.н.), бидејќи и немаат некој особен вкус. Сликата прикажува namagashi, кои се меки и се прават од желе и пире од азуки грав, додека има и еден друг вид, кој се нарекува higashi, кои пак се суви, се прават од шеќер во прав и траат долго, а се служат при церемонија на чај (јас уште си го чувам моето higashi во вид на sakura).

E сега доаѓа занимливиот дел... следува листа на позанимливи слатки кои се актуелни во Јапонија, а ми оставија впечаток, и тоа:

1. Death note apple cookie - колачиња од јаболка со супер вкус како одговор на Death note манијата...2. Glico Watering Kiss Mint Gum - Peach Mint Pink - бонбонќи кои подолго време се на јапонскиот пазар, а се за сите оние кои патат или мислат дека патат од "хроничен миришљав здив".

3. Meiji Chocori - Mild Chocolate - чоколатца во стилот "со чисти раце" затоа што се "лапни голтни".

4.Glico Breo - Peach Mint - таблетки кои наводно го чистеле јазикот "Freshens your breath and leaves your tongue so clean that you'll want to stick it out to show everyone like they do in the CM's "... Замислете

5.Lotte Pie no Mi - Apricot Mango Dessert Flavor - пудингче од кајсија и манго... not bad...
6.Meiji Takoyaki Shop Gummy - takoyaki (ама ова е со карамела) со упатство за употреба, односно за ад хок препарација на благцето. 7.Meiji Dice Caramel *New Package* - пакетов го нарекуваат "yummy taste from Japan's past". Карамелки во коцки... 8.Sakuma Drops Candy - овие се оние што се спомнуваат во "The grave of the fireflies" 9. Ramune Bottle Candy - бонбони со вкус на лимонада, кои се базираат на познатиот Ramune јапонски пијалок (или лимонада ако се преведе)10. И за крај, Кit kat Sakura - нема потреба од објаснување... сакам ваквооооо... и тоа другото е ок... да нема забуни:)

На овој сајт може да ги видите сите актуелни слатки, па и снекчиња во Јапонија клик.

Оваа прилика ја користам да ги поздравам: Dorina чоколадата со бисквити, Топ кек со чоколадо, целокупниот асортиман на Kit Kаt производите, едни турски колаченца со М&М's одозгора, кои не знам како се викаат, ама се многу фини, Тwix-от и Bounti-то, Biskrem-от и Tutku-то и еурокремот на Swiss Lion (бившо Таково).

Ајде од утре диетка :P

Style Deficit Disorder

Личи на некоја неизлечива ментална болест, ама верувјте ми не е. Станува збор за нова книга од Tiffany Godoy, креативен консултант, која решила да направи своевидна хроника за уличната мода во Токио, и тоа во делот кај Harajuku, или како што го нарекуваат "Токискиот стилски епицентар" - огромен лавиринт полн со бутици, продавници, кафулиња и луѓе. Намерата на ова дело е да му ја укаже на Harajuku должната почит кон неговиот придонес во креирањето на јапонската и глобалната улична мода. Авторката насловот го објаснува со тоа дека големите скокови од стил во стил во овој дел се толку очигледни и дека тие не дозволуваат долго задржување на определен стил, туку тенденцијата е кон рапидно пребегнување кон и голема "жед" за се понови стилови.

Godoy својата кариера во главниот град на Јапонија ја има мошне добро вклопено во нејзинава книга, работејќи и како уредник и како моден консултант и познавач, а во својата контакт листа дури ја има и Patricia Field. Книгата ја започнува со историски осврт на самиот дел, со соодветна мапа, па преку најпознатите стилисти и фризери, до тематските облеки на младите. Книгата изобилува и со фотографии на огромно задоволство на љубителите на уличната мода. Во посебен оддел даден е феноменот Gothic Lollita, каде Маriko Suzuki дава солиден опис за потеклото на истиот, како и за visual-kei и неговото значење и придонес.

Официјалниот сајт е во изградба, но сепак на овој клик може да пратите што се случува.

Љубам чопстикОВЕ - или hashi наместо конвенционален прибор за јадење

Точно... од многу одамна ги користам како прибор за јадење, нормално, за наши јадења кои дозволуваат употреба на chopsticks. Посебно добро ми служат за шпагети, и во принцип, ако немам chopsticks тешко се решавам да јадам, затоа што искрено, никогаш не ми било јасно како се користат вилушката и лажицата во комбинација за "делкање" шпагети.

Потекнуваат од Кина, од времето на династијата Шанг (1600-1100 г. п.н.е). Се изнасмеав на фактот дека етимолошки, зборот chopstick произлегува од "chop-chop" или "брзо-брзо". Нашите драги Јапонци, chopsticks-от ги нарекуваат hashi или otemoto. Варираат од мали до hashi со средна големина, а исто така и женските и машките се разликуваат по должина, (едните се пократки, другите подолги респективно). Има и hashi за дечурлана, кои исто така може да се најдат во продажба.

Она што сакав да го споделам тука се манирите кои на кои треба да се внимава, односно работи кои не треба да се прават додека се јаде употребувајќи chopsticks. Значи, постојат повеќе ситуации кои покажуваат недостаток на манири, и во продолжение се дадени со оригиналните називи:

1. Mayoibashi (indecisive hashi) - беспотребно мавтање hashi-то поради неодлучност што да се земе наредно.

2.Utsuribashi (capricious hashi) - земање еден вид на храна, а после во наредниот момент премислување и земање на друг вид на храна од чинијата (муи фрики, ај маст сеј)

3. Yosebashi (drawing hashi)- повлекување на зделата кон себе со помош на hashi-то.

4. Kakibashi (shoving hashi) - држење на зделата блиску до уста и неконтролирано пикање на ориз со hashi-то. (ова у фазон диши мало)

5. Komibashi (stuffing hashi) - дополнување на веќе полна уста со јадење со помош на hashi-то. (лаком г'з трагедија)

6. Kuwaebashi (holding in mouth hashi) - затворање на устата околу краевите на hashi-то.

7. Neburibashi (sucking hashi) - шмукање на врвовите на hashi-то.

8. Saguribashi (stirring hashi) - мешање на супата со hashi за да се добијат некои намирници?!?!?!?!(wtf)

9. Namidabashi (crying hashi) - не смее да капе супа од врвовите на hashi-то додека се поместуваат.

10. Sashibashi (piercing hashi) - бодење на храната со hashi-то.

11. Yokobashi (adjacent hashi) - користење на hashi-то како лажица, држејќи ги паралено споени.

12. Tatakibashi (beating hashi) - удирање на врвовите по страната на зделата, за да се привлече внимание (у амерички филм коа свекорот сака да им честита на младиве за свадбата па тропка по кристалната чаша, и тоа увек со вилушка...)

Кога не се користат, треба да се стават по страната на чинијата, и никако не смее да се забодуваат во ориз, бидејќи тоа се прави само на гробишта во чест на мртвите предци кога според будистичките обичаи, им се нуди ориз... Исто така не треба да се подава храна директно од hashi на hashi, затоа што еден друг погребен обичај подразбира подавање на изгорените коски од човек на човек, па си направиле несреќна паралела. И некултурно е да се покажува на нешто или кон нешто со hashi-то, а и не треба да се мавта во прзно со нив.

И на крај, ако ви се смачи, односно ако имате потешкотија да ги користите после извесно време, барем за нас девојките еве една добра солуција. Замислете, јас имам исти такви дома, ги добив на подарок.

Позајми па врати

Одамна немам пишано, ама оправдано е - немам интернет дома (Т_Т).

Така да и овој пат ќе биде на кратко.

Една работа поврзана со Јапонскиот менталитет, која повторно ме фасцинира и толку е идеална што се граничи со невозможност. Во некои од токиските железници постојат подвижни полици кои наликуваат на оние автомати за пијачки, храна или кафе, но се нешто поголеми и се за книги. Главната разлика од „vending machines“ на овие направи е тоа што книгите кои се наоѓаат внатре не се поставени позади некое стакло туку се достапни за секого и не се наплаќаат.

Финтата е во тоа што концептот на овие полици е книгите кои се внатре да бидат достапни за секого, така што секој кој ќе земе книга откако ќе ја прочита треба да ја врати на истото место. Замислете ова функционира. Тука од изворот прочитав дека некои луѓе кажуваат дека овој концепт се пробал и во Шпанија, но сите книги исчезнале и никогаш не се вратиле. Мислам дека слично би било и тука :)

Од сето ова мене ми се отвара прашање: што е тоа што всушност ги држи јапонците да не отстапуваат од принципите, па дури и кога постои голема шанса да не бидат казнети доколку не го прават тоа?

Забавните јапонски ТВ шоуа и во Америка

Сите ги знаме добро Јапонските откачени ТВ шоуа, со ептен откачени натпреварувачи и уште пооткачени предизвици.

Како што пишува New York Times, Американците, се спремаат да ги продуцираат јапонските batsu игри / игри на казни и понижување /, кои во Јапонија го слават духот на посрамување и способноста да се смееме на самите себе.

Во Јапонија ова се игри на гордост и чест, додека во Америка, напреварувачите би се "глупирале" за крајна награда од 250,000.00$. Познато, нели?

ABC Network на 24 јуни го промовираше нивното I survived a japanese game show, a Fuji television веќе ги продаде правата за Human Tetris на FremantleMedia - само сигурно нема да изгледа вака, со Американци наместо Јапонци...

Во меѓувреме, насмејте се слатко... зашто тоа е целта, нели?