Go, Igo, WeiQi, Baduk - Дали сте слушнале за оваа игра што е популарна во Јапонија?

Го е древна азиска игра. По легенда, Го се појавил во Кина пред 4000 години. Во секој случај, факт е дека е најстара игра на табла која се игра со непроменети правила.

Го се игра на дрвена табла („Гобан“) на која се наоѓа мрежа од 19 хоризонтални и 19 вертикални линии. Фигурите се викаат „камења“, а сите се еднакви и за секој од нив важат истите правила. Просечна партија трае околу 250 потези. Временски може да трае од 15 мин до повеќе месеци. Постои категоризација по јачина од 30 kyu па се до 1 kyu, после него доаѓа 1 dan итн. до 7 dan.

Го денес е најпопуларна во Кина под името „WeiQi“, Јужна Кореја „Baduk“ и Јапонија „Igo“.

Бидејќи во просечна позиција во една партија играчот имат голем број можни потези - играчите немаат доволно време да размислуваат за секој од нив и затоа најчесто се игра интуитивно. Поради тоа Го е посебно тежок проблем за програмерите кои пробуваат да испрограмираат совршен програм. Најакиот програм денес има категорија 7 kyu.

Споредба на Го со Шах

Двете игри Го и Шах се стратешки игри. Обете се вредни да се научат и играат. Го е поедноставна од Шах но и многу посложена. Поедноставна бидејќи сите фигури се исти, само црни и бели, и во Го фигурите не се движат на таблата.

Шахот е хиерархиска игра каде целта е да се фати лидерот. Го е империјална игра каде секој играч треба да обезбеди повеќе територија на таблата отколку неговиот непријател.

Го има добро балансиран хендикеп систем кој дозволува појак играч да игра со послаб игра и да биде целосен предизвик. Со точен хендикеп секој играч ќе има еднакви можности за победа.

Како прв потег во Шахот можни се 20 различни движења. Во Го на почетокот се можни 361 различен потег. Овој широк опсег на можности продолжува во текот на играта.

Кога е измислена играта?
Шах: Околу 455 н.е
Го: Околу 2000 п.н.е

Каде е измислена?
Шах: Веројатно во Индија (Историчарите не се сигурни за местото на потекло.)
Го: Во Кина.

Дали правилата се едноставни?
Шах: Да.
Го: Да.

Што е целта на играта?
Шах: Да се матира Кралот.
Го: Да се заземе повеќе територија отколку непријателот.

Како изгледа таблата?
Шах: 8 на 8 различни црни и бели полиња.
Го: 19 на 19 мрежа.

Какви видови на фигури има?
Шах: Крал, Кралица, Ловец, Коњ, Топ и Пиун.
Го: Сите фигури се исти.

Како изгледаат фигурите?
Шах: Различна репрезентација на крал, кралица, ловец, коњ, топ и пиун.
Го: Биконвексни дискови наречени „камења“ црни и бели.

Каде се поставуваат фигурите?
Шах: Во квадрат.
Го: На празен пресек (пресек на вертикалните и хоризонталните линии)

Можат ли да се движат фигурите?
Шах: Да.
Го: Не.

Како изгледа таблата на почеток на игра?
Шах: На таблата се наоѓаат сите фигури.
Го: Празна.

Кој игра прв?
Шах: Белиот.
Го: Црниот.

Кои сили се присутни во играта?
Шах: Деструктивна.
Го: Креативна и деструктивна.

Кои ментални вештини се вежбаат кога личноста ја игра оваа игра?
Шах: Аналитичка; ја користи левата хемисфера од мозокот.
Го: Интуитивна и аналитичка; ги користи двете хемисфери.

Што би бил воен еквивалент на играта?
Шах: Една борба.
Го: Цела војна; симултано повеќе борби.

Што би бил економски еквивалент на играта?
Шах: Уништување на кокуренцијата.
Го: Натпревар за поголем дел од пазарот.

Аналогија на политички систем?
Шах: Монархија.
Го: Демократија; сите фигури се еднакви.

Која е агендата на играчот?
Шах: Тотална доминација; уништи го непријателот.
Го: Натпревар за поголем дел од територијата; коегзистенција, но биди подобар од другиот играч.

Кој е заинтересиран да ја научи играва може многу лесно на оваа страна: http://playgo.to/iwtg/en/

Многу брзо се учи, но е потребно време за усовршување.

Текстот е објавен на ѕид на FB од Филип Паскали со надеж дека еден ден ќе стане и кај нас популарна.

BTW, Филип ни дава и предлог за манга со тематиката на овој пост
Hikaru no Go

Seijin no Hi - празникот на зрелоста

Еве еден прекрасен празник во Јапонија. Seijin no Hi (成人の日) е празник кој ја слави зрелоста, односно е наменет да ги охрабри младите кои наполниле или ќе наполнат 20 години, во периодот од претходниот 1 Април до овој 31 Март.

Церемониите се одржуваат во Јапонија од 714 г., кога млад принц се накитил со нова облека и фризура за да ја прослави својата зрелост. Во минатото, во Едо периодот (1603-1868), на момчињата им биле отсекувани шишките, а на девојките им биле боени црни предните заби.
Поставен е како празник во 1948г, кој традиционално се слави до 2000 на 15ти јануари, а од тогаш, вториот понеделник од јануари. Ваквата промена се должи на промените во законот во Јапонија - т.н. Happy Monday System - кога голем број празници се поместени во понеделник, за да се овозможи тридневен викенд за оние кои имаат петдневна работна недела. (практично, нели?)


Во зимските ладни и врнежливи денови, прекрасно е да се види шаренилото на улиците. Девојките носат цветни furisode, kimono со многу долги џебови на ракавите, и zori сандали. Одат во салони за да направат фризури и често изнајмуваат формална облека, која вообичаено е многу скапа да се купи. Момчињата носат темно kimono со hakama, но последните години се’ почесто се среќаваат и во формални западњачки облеки.

Празникот е национален и тој понеделник е неработен. Локалната управа обично одржува церемонија за дочекување на новите „возрасни“ во заедницата, нагласувајќи дека со новите зголемени права, како возрасни имаат и зголемени одговорности. После церемонијата, младите обично се групираат и прават забави, нормално, славејќи го правото на легално пиење алкохол.

Sensu & Uchiwa, деликатните пријатели на девојките во лето

Sensu и Uchiwa... Ги обожувам поради нивниот несекојдневен дизајн и практичната намена во летните денови. На македонски, пандан на овие два термина би биле лепеза и ладало. Инаку, sensu-то во Јапонија активно се користи од VII век, најпрво во вид на hinoki ладалки, направени од ендемскиот вид на чемпрес Chamaecyparis obtusa. Подоцна, хартиените sensu се прават со инсертирање на хартија на скелет направен од бамбус, кој едноставно се собира.

Најголем подем производството на sensu-то, доживува во Kyoto, како долгогодишен политички и културен центар. Биле многу брзо прифатени од страна на благородништвото, за чии цели се создале прекрасни дизајни на декорации. Во XIV век, благородништвото дури нарачувало sensu-а за да бидат во тренд со Noh и Buyo, a подоцна и за церемонијата за чај.

Uchiwa-та, исто така има долга традиција. Се добива така што на прачка (цевка) од бамбус се засекуваат тесни прачки кои се ставаат во рамка, исто така од бамбус, и од двете страни се облепува со “washi” хартија. За време на Heian периодот (794-1185) на Империјалниот двор се корителе во церемонијални прилики или како аксесоари на аристократијата. Имаат слична примена со sensu-то, а за време на Edo приодот, масовно започнале да се користат и од стана на обичното граѓанство. Најпозната традиционална работилница која изработува uchiwa e Komaruya. Најчесто, како мотиви за декорација ги земаат автентичните принтови од XVIII век, односно, приказ на национални празници, мотиви со црeшови дрва, или пак едноставни секојдневни активности, како пиење саке и.т.н. Имам чуено од една девојка, која беше на краток престој во Јапонија едно лето пред некоја година, дека ги даваат бесплатно на улица на минувачите.

И ден денес, се вели дека старите луѓе во Kyoto веруваат дека ладалките се користат правилно, само доколку се ладат други луѓе со нив, а не самиот себе. Со тоа, тие претставуваат начин да се искаже почит, благодарност и наклонетост кон некого. Не случајно се вели дека тие се хармонична комбинација на декорација и практичност, која претставува поврзување со минатото и традицијата, а и многу корисно средство за нашиве топли лета.

Сепак, овој линк укажува на тоа дека и деликатна работа како ладалката може да биде опасна и смтроносна, ако се употребува во вистински раце.