Анимираниот Tokyo Magnitude 8.0

Во 2009 година на телевизијата Фуџи од продукциската куќа Боунс во Јапонија беше промовиран аниме проектот Tokyo Magnitude 8.0 под претпоставка дека во наредните 30 години Токио може да биде погоден од земјотрес со јачина на 7.0 степени (јапонска скала). Во најавната шпица стои дека „оваа измислена приказна која ги опфаќа условите кога Токио би бил погоден од масивен земјотрес, е базирана на бројни истражувања и потврдени податоци. Целејќи кон чувство на реализам, беа разгледувани бројни симулации со цел да се создаде оригинална приказна, но сепак околностите би можеле да бидат различни од вистинскиот удар“.

Приказната се одвива во 2012 година кога две деца се затекнати од силен замјотрес. Девојчето Мираи на почетокот на летниот распуст го води своето помало братче Јуки на изложба на роботи. Пристигајќи на Одаиба, силен удар од дното на океанот го разнишува тлото, дига високи бранови, ја руши Кулата на Токио и Мостот Виножито, и пејсажот на Токио се менува во секунда. Со помош на возрасната Мари, која случајно се затекнува на истото место во истиот момент, децата се трудат да стигнат до својот дом во Сетагаја, во западен Токио.

Тие се интересна тројка: Мираи која влегува во пубертетот, со став дека светот се свртил против неа, малечкиот Јуки - постојано весел и игрив, и силната Мари која секогаш има смирувачка прегратка за двајцата. Дејствието оди полека, без да брза до крајот на малкуте епизоди, вкупно 11. Поминувајќи преку срушени згради, покрај засолништа за раселените, низ мноштво човечки трагедии, Мираи да впие дел од позитивната енергија на нејзиното братче, Јуки расте малку повеќе, по примерот на постарата прагматична сестра, a Мари открива дека, сепак, не е толку цврста и неранлива.

Токио се руши, се рамнат згради до земја, се виткаат мостови, се превртуваат бродови, избувнуваат пожари. Анимето се фокусира на деталите на една таква несреќа, на расцепите во улиците и тротораите, на извитканото железо, на распрсканото стакло. Но уште повеќе, се фокусира на човечкиот реализам, на подготвеноста да се помогне, на неподлегањето на паниката, на издржливоста, на координацијата, на стабилноста на цела една нација.

Низ анимираната приказна за патот до дома, преку трагедијата на земјотресите која е толку тесно поврзана за тлото и животот во Јапонија, дознав многу повеќе за свеста и честа на јапонците, уште пред да ја видам Јапонија каква што ја гледам во последниве 2 недели - под катастрофата која ја доживеа на 11-ти март годинава. Пред година и пол кога го гледав анимето напишав на мојот блог „Некако на крајот, не сакам ни да замислам колку би можело да е пореално, пострашно од ова...“ Деновиве, дури гледав на интернет и ТВ колку е пореално, кога читав статии и следев и споделував на twitter и Facebook, и разговарав со пријатели овде и во Јапонија, сфатив колку е многу пострашно.

Не сум обучена за итни случаеви, не сум ни волонтер во некоја глобална хуманитарна организација, немам влијание ниту социјални врски да делувам на некое повисоко ниво, и сепак не дозволувам да се чувствувам немоќно во оваа катастрофа. Добивме критика дека не правиме ништо како група. За мене лично, контактот со мојот пријател Каору во Токио, продолжувањето со работните и личните обврски, како и пишувањето на овој блог за работи (вклучително и за аниме) поврзани со Јапонија, земјата која искрено ја сакам, се’ доказ за поддршка.

Јас сум сигурна дека повеќето од нас донираа на телефонските броеви и на сметките на Црвен крст отворени за донации за Јапонија. Дека многу од нас ќе присуствуваат на добротворниот концерт утре вечер во МКЦ. И најмногу од се’ дека сите се придружуваме до глобалната поддршка што ја дава светот на Јапонија. Во моментов во Јапонија има доволно обучени домашни и странски волонтери за медицинска помош и спасување, за заштита на децата, за изградба на привремени живеалишта, за вдомување на животните и сл. Има доволно глобални сметки на кои може да се помогне со парична помош. Јапонија ќе каже што точно и’ треба од светот и ќе застане пак на нозе, како што застанала и по толку многу претходни и страшни трагедии.
Еве еден од многуте линкови: What can you do to help Japan
Конечно, секое дигање паника, секое покажување со прст и секој израз на немоќ е контра мотото „Мирно и заедно“. Едно нешто, што сигурно можеме сите ние да го направиме за Јапонија после оваа катастрофа, е да научиме да бидеме подобри во однесувањето, кон себе самите, кон непознатиот до нас и пред се’ кон нас како народ.